Στο σύντομο πέρασμά της από τούτον εδώ τον κόσμο η Αλεξία Τούλιου πρόλαβε και έκανε το εξής απλό: πήρε μια πλαστική άσπρη καρέκλα και άρχισε να την τραβά, άλλες φορές προσεκτικά και άλλες απρόσεκτα, και να χαράζει τα ίχνη της πορείας της στην άμμο. Τα πόδια της καρέκλας έγραφαν ιστορίες και η πλάτη της, που η ίδια στο κείμενο της παρομοίωσε σαν αρχαία λύρα, σκορπούσε στον αέρα νότες και μουσικές. Έπειτα έβγαλε και μια φωτογραφία.
Είναι το εξώφυλλο του βιβλίου που φτιάχτηκε με πολλή αγάπη γι’ αυτήν. 18 ποιήματά της, 25 κείμενά της, 25 ταξιδιωτικά άρθρα της, αλλά και ένα λεύκωμα από 350 εξαιρετικές φωτογραφίες της σε μια πολυθεματική συλλογή 255 σελίδων.
Αυτά λοιπόν είναι τα… ίχνη της, που για όσους τυχερούς από εμάς τη ζήσαμε, την αγαπήσαμε και μας αγάπησε θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στην καρδιά μας και θα μας φωτίζουν όσο υπάρχουμε. Στην απεραντοσύνη του σύμπαντος όμως, τα ίχνη αυτά, όπως και όλοι εμείς, δεν είναι τίποτα περισσότερο από… «Ίχνη στην άμμο».